Kiedy był z dziećmi, był zawsze do końca
Czarował  uśmiechem nie tylko na chwilę.
Był przyjacielem, lekarzem i ciepłem dla dzieci,
Jakiego zabrakło w tamtym obłąkanym świecie

Janusz Korczak był lekarzem, pedagogiem, pisarzem, publicystą i działaczem społecznym. Naprawdę  nazywał się Henryk Goldszmit. Urodził się  22 lipca 1878 lub 1879 roku  w Warszawie. W marcu 1905 r. Henryk Goldszmit otrzymał dyplom lekarza i podjął pracę w Szpitalu dla Dzieci w swoim mieście.        

W 1912 roku zakończył  pracę w szpitalu i objął funkcję dyrektora nowo otwartego Domu Sierot, który stał się dla niego miejscem szczególnym: miejscem troski o dzieci, które już nie miały nikogo na świecie. Wsłuchując się w swoich podopiecznych w 1926 roku zainicjował pierwsze pismo redagowane przez dzieci "Mały Przegląd". Było to miejsce, gdzie mogły opisywać otaczającą rzeczywistość. Od 1934 roku prowadził w radiu swoją audycję. Stworzył w niej postać Starego Doktora – osobowość radiową, której słuchały całe rodziny. Ostatni jego występ w radiu był w 1939 roku: chciał przygotować dzieci na to, co ma nadejść: II wojnę światową.

W czasie II wojny światowej prowadzony przez niego Główny Dom Schronienia znalazł się w granicach getta warszawskiego. W nim Korczak dodawał dzieciom otuchy. Podczas akcji likwidacji getta 5 sierpnia 1942 roku, wraz ze współpracownikami i ponad dwustoma podopiecznymi, został wywieziony do obozu zagłady w Treblince. Janusz Korczak nie opuścił swoich podopiecznych. Odważnie poszedł z nimi na pewną śmierć. Zmarł 7 sierpnia 1942 r.